اشعار

سه سال آخر عُمرش شکسته‌تر شده بود            بلی شکسته‌تر از فرطِ دردِ سر شده بود

تـمام بال و پَـر او کـبود و زخمی بود            که پیـش موج بلا بارها سپر شده بود

بـلایِ شِعْـب به پایـان رسیـده بود امّـا            خـدیـجه بیـشـتر آمادۀ خـطـر شده بود

چـقـدر دیر به محـبـوبه‌اش رسـید نبی            چقدر زود گـلـش عازمِ سفـر شده بود

زنی که پیک اَجَل تحت امرِ مَردش بود            به اختیار خودش بود مُحتضر شده بود

نبی به فکر وصایایِ همسـرش بود و            غمش به خاطرِ زهراش بیشتر شده بود

شبیه فاطمه‌اش بود و در سه نوبتِ تلخ            خدیجه صاحب عزای سه تا پسر شده بود

چــقــدر جَـدّه ایـن خـانـدان اذیّـت شـد            چقدر مادر سادات خونْ جگر شده بود

چگونه بگذرم؟ از اینکه بین شعله و دود            به قلب فاطمه‌اش داغ حمله‌ور شده بود

خدیجه سنگ ز کُـفّار خورد و دختر او            سرش شکستۀ بی‌حُرمتیِ در شده بود

نداد فاطمه رُخصت، وگـرنه در آتـش            بـنا به سوختـن آن چهـل نفـر شده بود

به خـدا بعـد عـروج تو پَـرم می سـوزد           مـادر من، تو نباشى، جگـرم می سـوزد

امنیت داشتـن ما هـمـه از یُـمـن تو بود           خـانـه با رفـتـن تو در نظـرم می سوزد

چه کـنـم با غـم فـقـدان تو که مـی دانـم           بی تو قـلب من و قـلـب پدرم می سوزد

خواستی تاکه عبایش کـفـنـت باشد و آه           این خـبـر را به پـیـمـبر ببرم می سوزد

هـمه دارایـی تو خـرج در اسـلام شـده           پای بخشندگی ات دست کرم می سوزد

میروی نیستی آن روز ببینی که چطور           سرم آن لحظه که در پشت درم می سوزد

شعله آن قـدر زیاد ست در آن هنگـامه           از نـفـس های پُر آهـم؛ پـسرم می سوزد

سال ها می گذرد؛ کـرببلا وقت غـروب           با هـمین شعله دل اهـل حـرم می سوزد

تو را میخواست تا در همسرانش بهترین باشی           برای خـاتـمِ پیغمبری نقـش نگـین باشی

خدایت انتخابت کرد تا ای مـادر هـستی           برای چشمۀ کوثر، بهشتی در زمین باشی

خدا هرشب برایت می فرستد تهنیت هایی           که در تنهایی ات هم صحبت روح الامین باشی

تو در اسلام و در ایمان و درعشق اولین بودی           زنی مثل تو دیگر نیست یعنی آخرین باشی

بـرای طـعـنـۀ کـفّـار در اوج نـداری هـا           تو باید پاسخ دندان شکن در آستین باشی

تو از معروفِ تُجّاری ولی در شعب بیماری           فداکار آنچنان بودی، وفادار اینچنین باشی

عـلـی تنها عـلی باید امیر المؤمنین باشد           و تنها تو سزاواری که ام المؤمنین باشی

گاه تنها یک نفر هم یار دین باشد بس است          یک نفر بانوى سرشار از یقین باشد، بس است

مال و ثروت؛هرچه هم باشد؛فداى راه دوست          هم نـشین رحـمة للعالمین باشد بس است

در نگـاه شـوم مردم بـدتـرین باشد، ولى          در دل پیغمبر خود بهترین باشد بس است

دیگران هـم هـمـسر پیـغـمـبـرند اما فقط          مادر زهرا که «أمّ المؤمنین» باشد بس است

دخترش زهرا کجا و دختران این و آن؟!          حاصل عمرش اگر تنها همین باشد بس است

دخـتـر او مـادرى کـرده براى شیـعـیـان          مادرى مثل خدیجه در زمین باشد بس است

ما کـجـا و مدح او گـفـتن؟ معـاذالله …نه          نام ما تنهاى گداى خوشه چین باشد بس است

واژه هاى گنگ و بى معنا چه مى فهمند از او؟          انتهاى شعر باید نقطه چین باشد… بس است

مـا سـائـل لـطـف فـراوان خـدیـجـه            از کـودکی خـوردیم از نان خدیجه

در راه دین داده همه دار و ندارش            اسـلام شـد مـدیـون احـسـان خدیجه

خـرج مـسـلـمـانی ما هـستی او شد            پس هر چه ما داریم قـربان خدیجه

در راه اهل بیت هر کس خرج کرده            فردای محـشر هست مهمان خدیجه

جـور دگـر شـد دستـگـیـر ما پیمبر            هر جا قسم خوردیم بر جان خدیجه

شکر خدا هستیم امشب روضه خوانش            شـکـر خـدا هـسـتـیم گـریان خدیجه

دلشـوره دارد یـاد فـرداهـای زهـرا            ابـر بـهـاری گـشت چشمان خدیجه

انگـار دیـده آتش و دیـوار و در را            غـم های زهـرا بُرده سامان خدیجه

ای وای از روزی که با پهلوی زخمی            زهرا شود در عرش مهمان خدیجه

نـیـمـه شبی در خـانـۀ خـولیِّ نامرد            صد پاره می گردد گـریـبان خدیجه

ای هـمـسـر با غـیـرت طـاهـا خـدیجه            ای شـأن تـو بـالاتـر از بـالا خـدیـجـه

روح بــلـنـدت اوج اَوْ اَدْنــا خـدیـجــه            تو دائـم الْاِنـفـاق هـسـتـی یـا خـدیـجـه

دار و نـدار حـضـرت زهـرا خـدیجـه

شب تا سحر مشغول تسبیح و دعـایی            اول مــســلـمــانِ زنِ دیـن خـــدایـــی

تـنـهـا طـرفـدار حـریـم مـصـطـفـایـی            مــادر بــزرگِ خـانــدان هَـلْ اَتــایــی

هـمراه احـمـد بوده ای هـر جـا خدیجه

دارایـی ات را دادی و دلـبـر گـرفـتـی            بـار اِلَـم از دوش پـیـغــمـبـر گـرفـتـی

سیب بهشتی خوردی و کـوثـر گرفتی            زهـرا که آمـد رتـبـۀ مــادر گـرفـتــی

ای کـه مـقــام تـو بُــوَد والا خـدیـجــه

پـای نـبـی تـا لـحـظـۀ آخـر نـشـسـتـی            با غیرتت بت های یثـرب را شکـستی

انفـاق را هرگـز به روی دین نـبـستی            در تـنگـنـای ظلم، حق را می پـرستی

در راه حق کردی فدا جان را خدیجه

از اهل یثرب طعنه و دشنـام خوردی            خـونِ جـگـرها در رهِ اسـلام خوردی

خونِ دل از زن های نافَرجام خوردی            آن قدْر هم حرف بد از اقوام خوردی

که دل بـریـدی آخـر از دنـیـا خـدیجـه

سـجـاده پــای بــنــدگــی ات ایـسـتــاده            اصلاً مـقـام توست، مِعْـراجُ الـسَّعـاده

دیـن خـدا پـیـمـانـه و عـشـق تـو بـاده            باید به زهـرا گـفت، ای محـراب زاده

جـاری نـگـردد اشـکـهـایت با خـدیجه

مادر که باشد، شأن دختر پایدار است            این چارچوبِ خانه حتی استوار است

مادر نباشد، روزِ روشن شام تار است            امشب دل زهرا برایت بی قرار است

بـعـد تو زهـرا مـی شـود تـنهـا خدیجه

بـوی جـدایـی می دهـد هُـرمِ صـدایـت            دیــگــر نـمـی آیــد صــدای ربـّـنـایـت

این لـحـظـه های آخـری بـایـد بـرایت            روضه بـخـوانـیـم از غـم کـربـبـلایت

تا چـشـم هـای تو شـود دریـا خـدیـجـه

امـشب تـمـامِ بـستـرت را، غـم گـرفته            اِنـسـیَّـةُ الْـحـورایِ تـو، مـاتـم گـرفـتـه

با اینکـه قـلـب حضرت خـاتـم گـرفته            شـکـر خـدا دورِ تو را مَحـرَم گـرفته

وای از غروب روز عاشورا، خدیجه

سنـگ صبـور قـلـب طـاهـایی خدیجه            آرامـش پـیـغـمـبـر مــایــی خــدیـجــه

کِی می رسد دست کسی بر رتـبۀ تو؟            از بـس که بـالایـی و والایـی خـدیجـه

خـیـر النـسـاها را اگـر که برشـمـارند            قـطعـاً تو جـزء بهتـریـنهـایی خـدیجه

درک مقامات تو کار هر کسی نیست            چـون مــادر امّ ابـیـهــایــی خــدیـجـه

بر تـارُک اسـلام نـامت مـی درخـشـد            اوّل مـسـلـمـان، قبل مولایی خـدیـجـه

مـثـل تو را بـانـو! خـدا کِـی آفـریـده؟

تـنـهـا تویی که مثـل زهـرا پـروریـده

بـانـو تـو بـا آسـیـه و مــریـم قـریـنـی            ای آسـمـانی! پس چرا روی زمیـنـی؟

اسـلام بـا دارایـی تـو قـد عـلــم کــرد            تـو اوّلـیـن حـامـی ایـن دیـن مـبـیـنـی

ما را به مجهول الهُویت ها چه کاری است؟            تنها خودت هـستی که امّ الـمـؤمـنیـنی

شعب ابی طالب تو را در خود نگه داشت            تا بـر هـمـه ثـابـت شـود تـنهـاتـریـنـی

از حرمت داغ تو عـام الحـزن فرمود            خیلی عزیزی، رکن خـتـم المرسـلیـنی

بانو بـرو بعد از تو خـیلی سخت باشد

با حـیـدر از زهـرا خـیالت تخت باشد

وقتی كه چشم خلق خـدا ناسپـاس بود            تنها خدیجـه بود كه گـوهـرشناس بود

تا سر نهد به پای رسول امیـن ز شوق            در بـارگـاه عـشـق پُر از الـتماس بود

این افتخار اوست كه در طول عمر خویش            با بـهـتـرین پیـمبر حـق در تماس بود

گـنـجـیـنـۀ مـعـارف ایـمـان و منـزلت            آئـیـنـۀ تـجـلّـی و پُـر انـعـكــاس بــود

مـال و مـنـال را به فـقـیـران مكه داد            كی در كمند نفس و طعام و لباس بود

خوف و رجای او به ره دین حق گذشت            از جـاهـلان مكـه كجا در هراس بود

غفلت نكرد لحظه ای از حق، خدا گواست            تا آخرین نفس به جهان حق شناس بود

روز و داع خویش وفائی از این جهان            آزرده دل، به خاطر آن باغ یـاس بود

چشمم به غیــر خون دلی مبتــلا نداشت            این خــانه بعــد رفــتـن تو آشنــا نداشت

 زهــرا یـتـیـم شد غم بی مــادری رسید            بی تو دل شکستــۀ من هـم نــوا نـداشت

 خاک عــزا به روی ســرم ریخـتم ولی            خون گریه های دخترکت هم صدا نداشت

 رفتی و در مزار تو دیــدم که پیکــرت            بر پای تا سرش کـفـنی جز عبــا نداشت

 بابا گــرفته روضه و من گریه می کنم            در خانه ای که بعد نگـاهت صفا نداشت

 می گوید از من و تـو و از پــارۀ تــنـم            از تشنه ای که روی لبش جز دعا نداشت

 شد رســم بعد تو که عبــا را کـفـن کنند            امــا بــرای قــامت او کــربــلا نــداشـت

 از بس که تیغ و نیزه تنش را گشوده است            گــودال قتلگــاه به جــز بــوریــا نداشت

دنــیا اگــر چه مـثــل پــیــمبــر نــداشتـه           قطعاً نبــی مثــال تو هـمــســر نــداشتــه

دادی تمــام ثــروت خــود را به راه دین           دیــن خــدا شـبــیــه تـو یــاور نــداشـتــه

وقتی وجــود پــاک تو شد مهد فــاطــمه           یعنی کســی شبــیــه تو مــادر نــداشتــه

بی بی خوشا بحال تو،چون هیچ مادری            دامــاد، مثل ســاقــی کــوثــر نــداشتــه

چشمش همیــشه دوختــه بر دستــها بود           هر کس ز خــاک خــانۀ تو بر نــداشتـه

سلطانی اش ز خـادم دربار کمتــر است          آنکس که منصب خود از این در نداشته

جن وملک به خاک درت غبطه میخورند

بر ذکر و سجدۀ سحرت غبطه میــخورند

تو در میــان خیل زنــان بهتــرین شـدی            ام الائــمــه، لایــق صد آفــریــن شــدی

تو در گــذشت عمر خودت با رسول ما            بالاتــر از همه، بخــدا یــار دیــن شـدی

بسیــار با دعــای تو مـؤمـن شدند و بعد            تو مـادرانــه مــادر این مــؤمنیــن شدی

حُسن جهان به بودن عرش برین اوست            بی بی تویی که زینت عرش برین شدی

از جان ومال وهستی وعمرت گذشتی و           با حضرت رســول امین همـنشین شدی

بی بی چه شد که خسته شدی از زنان شهر           بی بی چه شد که با غم و غصه عجین شدی

بی بی چه شد که درد واَلَــم کـم نداشتی

از عــرش آمــده کــفـنت غــم نــداشتـی

بی شک پس از تو همسر تو بی سپر شد و            بار رســالتش به یـقـیــن بیــشتــر شــد و

در بین دشمنــان به ظاهــر رفیــق خـود            با غصه های امت خود خونجگــر شد و

با رفـتـنت شکــست دل و شعــلۀ فــراق            در بین قلب فــاطمه ات شعـله ور شد و

این شعله ها به خـانه حیــدر نفــوذ کرد             تا فــاطمه شــهیــده دیــوار و در شــد و

فریــاد زد که فضــه بیا محــسنم، ولــی            با ضرب کینــه دختــر تو بی پسر شد و

افتاد کنــج بستــر و هی نـاله کرد و بعد            مانند یک کبــوتـر بی بــال و پــر شد و

بادیدنش علــی چقــدر ســربه زیــر شـد

لحظه به لحــظه زینب دلخستــه پیــرشد

سلام ای مهــربــان بانــوی دنــیــا            ســلام ای برتـر از حـمد و ثنــایــا

سلام ای عــالــمــی پیش تو دریــا            ســــلام ای مــــادر ام ابـــیــــهــــا

دو عــالــم عبد درگــاه و غــلامت

رسیــده از خــداونــدت ســلامــت

تو هستـی همــسر احمــد خــدیجــه            نه همــسـر یــاور احمد خــدیــجــه

تــمــام بــاور احــــمــد خــدیــجــه            عـلــیِ دیــگــر احــمــد خــدیــجــه

عزیــز جــان خــتــم المــرسلیــنی

فقط بــانــو تو ام الــمــؤمـنــیــنــی

نبــی را مـونس و غمخــوار بودی            به احــمــد دلـبــر و دلــدار بــودی

تو بــانــو مــظـهــر ایثــار بــودی            به مــال خــود نبــی را یـار بودی

به مدحت بس نبی را همســری تو

و زهــرا و عــلــی را مــادری تو

شب هجران تو بس پُـر شــرر بود            شبی تاریک و عاری از سحر بود

به جان مصطفی خـون جگــر بود            دو چشـمانش ز هجـران تو تر بود

بــرای تــو کــــفــن آمــد ز بــــالا

نبــودی تا بـبـیـنــی بــی کــفـن را

به روی نــی ســر فــرزند طـاهــا            تن بی سر به روی خـاک صحــرا

مـــیـــان قــتــلــگــه آوای زهــــرا            دو چشم خواهـری زین غصه دریا

عزیــز فــاطـمه دور از وطن بود

سرش برنیزه جسمش بی کفن بود

یا حضــرت خــدیــجــه ســلام خـدا به تو            بــی انـــتـهــا درود فــراوان مــا بــه تــو

تــو مــادر ائــمــه ای، ای مــادر وجــود            دلهــای اهــل بیـت هــمـه مــبــتــلا به تو

اســلام زیــر دیــن فــداکــاری شــماست            کــرده پیامبــر همه عـمــرش دعــا به تو

از این قـضـیـه قــدر تو معلــوم می شود            وقتی که دل سپـرده چنین مصطفی به تو

درلحظه های سخت در آن روزهای سخت            کــرده پــیـامبــر هـمه اش اتــکــا به تــو

هر جا ز غصه های زمانه دلش گــرفت            یا درد دل به حیــدر خود گـفـت یا به تـو

مـدیــون توست مــانــدن اســلام تــا ابــد

زنــده است در دل همـه این نــام تـا ابــد

بغضی است در گلو که پریشان فاطمه است            اشکی است در دو دیده که لرزان فاطمه است

چـشـم از نگــاه مــادر خود بر نــداشتــه            مادر یک امشبی است که مهمان فاطمه است

زهــرا گــرفته دست به دامــان مــادرش            عالم اگر چه دست به دامان فـاطمه است

چـشمان فــاطـمـه شده گــریــان مــادر و            چشمان نه فلک همه گریان فـاطمه است

دستی که دست دختر خود را فشرده بود            بی جان ولی هنوز به دستان فاطمه است

پــروانــۀ شــکـسـتـه پــر او مــحــمــد و            شمع فـراق او دل ســوزان فــاطمه است

شمــعــی که ذره ذره دلش آب تــر شـده

لحظــه به لحظه فــاطمه بی تاب تر شده

در مـاتــم فــراق تو بایست ســر شکست            وقتی نبی ز غصـۀ تو بال و پر شکست

آیینــه ها زغصــه شکـسـتـند یک به یک           در آن میانه فــاطمه ات بیشتــر شکـسـت

یک سال و داغ هـجــر ابــوطالب و شما            در زیر این دو داغ پیمـبر کمــر شکست

با رفتــن تو تــازه مصـیـبـت شــروع شد           از آن به بعد فاطمه ات مستمــر شکـست

روزی رسیــد پـشـت در خــانــۀ عــلــی            گل بود پشت در که لگد خورد و در شکست

دیوار و میـخ و در همه با هم یکی شدند            در آن میـانه سینــۀ زهــرا اگر شـکـست

بر قلب خــانــوادۀ حــیــدر شــرر زدنــد

وقتی که ضربه پشت سر هم به در زدند

حق است جــان فــدای شـما بارها شــود            وقتــی که دوستــدار شـما مصطفـی شود

دارو ندار خـویش به پایش که ریخــتــی            میخــواستی فقط کـفـنـت یــک عبــا شود

سهم از عبــای یار به هر کس نمی رسد            این افـتـخـار بلکه نـصـیـب شــمــا شــود

ای با کــفــن که شد کـفـنت افــتــخــار تو            دلــهــا غمیــن بی کــفــن کــربــلا شــود

ای وای اگر سری شود از پیکری جــدا             ای وای اگــر کسی کـفـنـش بوریــا شود

ای وای اگر تنی شود عریان به روی خاک            ای وای اگر سری به روی نیزه ها شـود

مجلس همیشه مجـلس دلبند فــاطمه است

پایان روضه روضـۀ فرزند فاطمه است

می سوزم از شـرار نفس هـای آخــرت            از لحــن جانـگـــداز وصایای آخرت

دستم به دست بی رمقت می شود دخیل            در پیــش دیـدگــان گـــهربار جبرئیل

دستم شبیــه دست تو تــبــدار می شود            دیــوار غـصه بر سرم آوار می شود

رحمی نما به حال پریشـــان دختــرت            مادر مکش عبای پدر را تو بر سرت

دلــواپس غــروب تــوأم، آفــتــاب من            بر روزهای روشن من،رنگ شب مزن

محزون رنج های پــدر می شوم مرو            من شــاهـــــد عـزای پدر میشوم مرو

مادر بمان کنار گــــل یاس بــاغ خود            آتش مزن به حاصل خود با فراق خود

فصل بهار خانه مان را خــزان مـکن            مــادر بمان و نیـت تــرک جهان نکن

مادر حلال کـــن که دعایم اثــر نکرد            شـرمنــده ام قنــوت عشــایم اثر نکرد

اشک غمت به ساحل پلک ترم نشست            سنگ فراق شیشه ی قلب مرا شکست

امن یجیب خواندن من بی نتیجه ماند            زهرا یتیم گشت و پدر بی خدیجه ماند

سلام بر تــو که خیر النسا به ما دادی           سـلام بر تو که درس وفـا به ما دادی

سلام برتو که با جان، بها به ما دادی           سلام بر تو که روح عطا به مـا دادی

چه گویم و چه نویسم ز مدحتان بــانو

شما ک شمس و قمر پیشتان زده زانو

فرشته ای که خدا هدیه کرده بر احمد           ملیکه ای که نگـاهش طراوت انگیزد

زنی که که غیر رسول وخدا نمی بیند           کسی که طاقت وصبرش بود فزون ازحد

زنی نبوده به جز همسر رسول خــدا

که در تمامی عمرش ز او نبوده جدا

شریک زندگیِ مصطفی شما هسـتـی           بـه دل ملیکهٔ مهر و وفــا شما هستی

انیس درد و غم مرتضی شما هستـی           به غصه ها که بود مبتلا شما هستی

پناه جمع خـلایق به روز واهــمه ای

خدیجه همسر پیغمبر، اُمّ فــاطـمه ای

درود بــر تو که اول زن مسلــمانــی           عــزیز حضرت طاها عزیز یــزدانی

برای ختــم رســولان تو جان جانانی           خــدا گواهست که فخــر تمام نسوانی

روا بود که بـگـویــم بــقــای اسلامـی

به صدق و نیتِ پاکت صفای اسلامی

خدیجه ای و خــدا بر شما نظـر دارد           که با وجــود شما مصطفی سپر دارد

دلم همیــشه هـوای تو را به سر دارد           خوشا کسی که برایت دو دیده تردارد

اگر اجــازه دهی در عزایتــان بــانـو

ز دیــده اشک ببارم بـرایتــان بــانـو

همسنگر بی مثل و مـانـندم خــدیـجــه            در عشق تو یک عمر پابندم خدیجه

ای در تمام عرصه هاسنگ صبـورم             ای یــاور دیــرینه ام کــوه غــرورم

ای تکیــه گــاه شانه زخــمـــی احـمـد            ای هر قـــدم تصدیق تو یـــار محمد

شد پشت گــرمی ام همیـشه هــمت تو            تــرویج دین آغــاز شد با ثـروت تو

سرمـــایــه ی اصــــلی آئیــن پیــمبــر            مال حلالت بوده و شمشــــیر حیــدر

تو اولیــن زن دردیــــــار مســلمیــنی            منصوب حــق برنــام اُم المــومنینی

تو پابه پایم درد و محنت می کـشیـدی            بار رسالت را به دوشت می کشیدی

تو حـــــامی زحمت کش دین خــدائی            تنهـا پرستـــــــار مناجــات حــرائی

در مهربـانی و وفــا غــوغا تو هستی            الگــوی همسرداری زهرا تو هستی

حالا دگر گیــســو سپید و قــد کمــانی            در هر نـوائی اشهد خود را بخوانی

دستان پر مهــر تو دیگر پینــه بستــه            گـرد غریبی بر سر و رویت نشسته

هی پلک های بسته را وا میکنی تــو            رخسار زهــرا را تماشا می کنی تو

دراین دیار بی کسی جان می سپاری            سر روی خاک سرد قبرستان گذاری

بر آبــرویت حق در رحمت گــشوده            از آسمان بهرت کــفـــن نازل نموده

اماکــجــائـی تا ببـــیــنی نــور دیــده            درکــــربلایک پیکــری را سربریده

جزگیسوی زینب پریشان را نفهــمد            هرگز کسی معنــای عریان را نفهمد

دارد برای همسر خود گــریه می کند            با گریه های کوثر خود گریه می کند

همســر فقط نبود خـــدیــجــه برای او            او در فراق یاور خود گریــه می کند

دیروز برعمویش و حالا به همسرش            فــردا برای دختر خود گـریه می کند

روزی که شعله میشود اجـر رسالتش            آنجا به یاس پرپر خود گـریه می کند

روزی که با جراحت پهلوی خود کسی            بر حال و روز شوهر خـود گریه می کند

طفلــی در امتداد مصیبات کــوچه بر            آثـار درد مـادر خود گریـــــه می کند

یک روز میرسد که زنی بین قتلگاه            بر کشته های بی سر خود گریه می کند

وقت نــــزول آیــۀ سنگیــن کعب نی            بر پیکر برادر خود گـــــریه می کـند

…یا ایها الرسول ببین رأس روی نی            دارد به حال خواهر خود گریه می کند

عبـــاس را بگو که دل زخم دختری            دارد برای معـجــر خود گریه می کند

می سوزم و چوشمع سحر آب می شوم            از غصه ی فــراق تو بی تاب می شوم

دارم به پای پــیــکــر تو گـریه می کنم            بر لحظه های آخـــر تو گــریـه می کنم

اکنون که زخم رفتن تو بر جگر نشست            این کــوه درد بر سر دوش پدر نشست

با دخترت تو این دم آخـــــر سخن بگـو            مــادر بیا و حـرف دلت را به من بگو

بابای من ز هـــجــر تو دلگیر می شود            قلب جـوان او ز غمت پیــــر می شود

مادر بیا به خاطر زهــــرا بــمان مــرو            حتی گـــــــرفته است دل آسمــان مرو

مادر بمـــــان ز بیت نبــوت صفـا مبــر            آرامش و قــــــــرار دل مصطفـی مبر

مادر بمان و از دل این خــانه پا مکـش            برصورت شکستۀ خود این عبا مکش

داری توعزم رفتن از این خانه میـکنی            سقف دل مرا ز چه ویــــرانه می کنی

من التــماس می کنم ای مــــادر عزیــز            امشب بیا و خـاک عــزا بر سرم مریز

این زنــدگی بدون تو دشـوار می شــود            تو می روی و دسته گلت خار می شود

تو میروی و فــاطــمه ات میـشود یتــیم            گردد دچار رنج و مصیبات بس عظیم

تو میــروی و فــاطــمه آزار می کــشد            آزار ها از آن در و دیـــــوار می کشد

تو میروی و شعله کشد دست بر رخـم            روزی به تازیــــــانه دهــد خلق پاسخم

تو میروی و داغ به سینه نشستنی است            روزی رسد که پهلوی زهرا شکستنی است

بهشت را مبــر از خانه نــاگهــان بانـــو            برای بــی کسی فــاطـمـه بــمـان بــانــو

به جان دختر مظلومه ات مرو از دست            مــســاز اشــک یــتــیـمانه را روا بانــو

بمان و فاطمه را خود عـروس کن آری            کـه دخــتــران همه محتــاج مادران بانو

برای غــربت من جــان به لب شدی اما            بدان که غربت زهراست بعد از آن بانو

به بــاغ یــاس تو سیــلی زنند بــاور کن            بمــان که یــاس نمیرد جـوان جوان بانو

میان این در و دیــــوار فــضه میـطلبــد            مـــرو که مشکــل او را کــنی نهان بانو

بمان بــرای همیــشه ،همیشه یــارم باش            مرا هنــــوز غــریب وطن بــدان بــانـو

نمانده هیچ برایت که یک کــفن بخــری            عبــای ختــــم رســل بر تو ارمغـان بانو